امشب تمام غربت خود را گریستم

تمام زندگی من ترس از خراب شدن دیواره ی دوغ آب بود 

نقطه مشترک تمام درد هایم نبودن توست 

تو برای من همانند اسفناج برای ملوان زبلی هستی که قدرتم را اسب بخار میکرد

نمیدانم چقدر از کوک زندگیم صرف تو شد تا به نیستی نزدیک تر شوم 

هرچه فکر میکنم هیچ بهانه ای برای برگشتن تو پیدا نمیکنم 

بهانه ای به دستم بده زیر پا گذاشتن غرور با من 

امشب تمام غربت خود را گریستم ...

روزها خالی از امید میگذرد 

دلم که میگیرد باران می آید 

خالی ام میکند و میرود 

دلم از روزهای خالی نمیگیرد 

از روزهایی میگیرد که تلاش کردم ولی خالی گذشت 

مادر مهربانم کاش در آغوشت بیشتر میخوابیدم 

کاش همه جای دنیا همانند آغوشت امن بود 

کاش به خاطر رنج هایی که ندانسته متحمل شدم مرا ببخشی 

و کاش بیشتر بودی ..

امشب تمام غربت خود را گریستم ...

خیلی وقت است که دیگر برایم نمی نویسد ولی نمی داند که هر روز برای بازگشتش می نویسم  کاش قبل رفتنش بیشتر برایش می نوشتم شاید در حصار جمله ای ماندگار می شد  یا در قید کلمه ای دگرگون  در کودکی بارها شنیده بودم تنها رفتن بی بازگشت مرگ است  اما انگار تنها برای من بی بازگشت هستی  با رفتنت تمام افسانه کودکیم نابود شد   حالا میفهمم که چرا با اختراع تلفن خیلی ها نا امید شدند  تنها بهانه ام دوری راه بود  میگفتم شاید انقدر دور شده که نمی تواند خبری بدهد  که آن را هم تلفن نابود کرد  بهتر بگویم با رفتنت همه چیز نابود شد   شاید در راه رفتن به کسی بر بخوری که تمام افسان امشب تمام غربت خود را گریستم ...

ماه محرم که می رسد..

سینه میزنیم ولی سینه هایمان صفا ندارد  

خیلی معرفت به خرج دهیم حرمت چند ساعت را نگه میداریم 

بقیه دیگر محرمی نیست  

دلم برای محرم های کودکی ام تنگ شده 

انگار تمام روزهایش محرمی بود  

نمیدانم در کودکی همه چیز را از یک نفر میخواستم  

یا خواسته هایم یکی بود

هر چه که بود ..

کودکیم اگر صفا نداشت محرم داشت . 

امشب تمام غربت خود را گریستم ...

خوبی این روز ها اینه که مطمئنم بر نمیگردی 

چون پاییزه ؛فصل رفتن ها  

نمیدونم چرا پاییز هیچکی بر نمیگرده  

یادمه پاییز بود به یکی گفتیم داداش برو دنبال یک کار آبرومند  

هیچی نگفت فقط زیر لب گفت همینه آبرو 

یادمه یک روز در زدن در رو باز کردیم هیچکی نبود 

گذاشته بودنش پشت در ؛   آبروشم دستش بود   

پاییز بود ....  

امشب تمام غربت خود را گریستم ...